Extremen

Dinsdag 8 april 2014.
Vanochtend in Hatch/Utah nog een paar brokken ijs uit de afsluitdop van de vuilwatertank gehaald, nu, 8 uur later 30grd in Las Vegas, airco aan.
We vonden de camping vrij gemakkelijk dank zij goed werk van Goedele, de vrouw van TomTom.
Ondertussen zijn we wel wat gewend in Amerika, maar hier op de camping zien we extreem grote bussen waar Connexxion razend jaloers op zou zijn.
En dan achter diezelfde bus nog een dubbeldeks aanhanger, luxe wagen onderop en bovenop 2 quads.....
We laten ons vertellen dat veel van deze mensen of geen vaste woon- of verblijfplaats hebben, maar er permanent in hun bus wonen en zo door USA trekken, ofwel in de amusementsindustrie werken.
Contract afgelopen, hup op naar een nieuw contract, nieuwe stad.

Maar goed, ben je in Las Vegas, dan MOET je ( woensdag) over de Las Vegas Boulevard, beter bekend als The Strip, hebben ge-lopen/-wandeld/-slenterd. Dus wij ook.
Ook hier weer die extremen.
Flanerende anorexiameisjes versus de flink uit de kluiten gewassen dames en heren, die met hun zuurstofrugzakjes op de rug, voortschuifelen, danwel zich met scootmobiels verplaatsen.

De (nieuwe?) rijken, die, op de weinige buitenterrasjes in LV, zich te goed doen aan kreeft en oesters versus de (met name) mannen, die 5 meter verderop vies en onverzorgd op de grond gezeten of tegen een muur aanhangend, proberen hun roes, kater of slaap te verslaan.
Of zijn zij de (oude) rijken die een klein beetje verkeerd gegokt hebben? Of zijn ze “gewoon” verslaafd, gezien het bordje om de nek van één van hun: “I need beer”?

Je kunt er alles kopen, van spiegeltjes en kraaltjes tot “orgasimus clinics” toe.
Evenals vrouwen. Hun visitekaartjes met foto worden, bepaald niet discreet, op straat aan de mannen overhandigd.

We zien een replica van de Eifeltoren. Toen die er eenmaal stond heeft men om twee van de vier poten een hotel met casino gebouwd. Inclusieg Pont Neuf in de lounge...
En dan was dit nog maar één van de vele extreme gebouwen.

Een hele dag hebben we over de Strip rondgelopen; in totaal 18 km volgens de GPS van Yvon.
Omdat mijn nieuwe heup nog niet volledig “ingereden” is, crashte ik op een terrasje. Dat leverde mij 6 strafpunten op. Eindstand voor mij 12km. Niet ontevreden mee! :-)
En als we dan 's avonds een hapje willen eten, zijn ook die porties weer extreem.
Met twee doggiebags komen we terug op de camping.
Toen wisten we nog niet dat we daar nog eens erg blij mee zouden zijn....

Donderdag 10 april 2014.
We gaan de lucht in! Een vlucht boven de Grand Canyons. Dat stond vanaf het begin op ons verlanglijstje.
Op weg naar het vliegveld ziet Henk vanuit de taxi een steakhouse met heeeele grote steaks. Al had hij de avond ervoor de helft van zijn maaltijd, ribbetjes, in de doggiebag meegekregen, vond hij dit ècht iets voor vanavond”.
De vlucht was fantastisch, het weer fantastisch en de uitzichten waren fantastisch.
Ook hier mogen de foto's hun verhaal doen.

Op de terugweg van het vliegveld, via nog een keer de Strip, voelen we de voetjes best wel. En als Yvon opmerkt dat de wandeling naar het steakhouse vanavond ong 25 min vv lopen is, zinkt mij de moed in de schoenen en daarin sta ik niet alleen. (wèl in mijn schoenen hoor)
Ook hebben we na de late lunch op de Strip eigenlijk niet zoveel trek meer.
We snacken wat en gaan dan plat.
De volgende ochtend ontdekt Henk dat er in de muur die de camping omringt een hek is dat open staat. Schuin achter onze camper. Afstand van hek tot “zijn” steakhouse: ong 5 min lopen......